زنان، اقبالِ شان را در احساس مادری جُست و جو می کُنند و مَرد را به عنوان وسیله ی لازم برای رسیدن به این هدف تحمّل می کُنند و بَعد همه چیز را رها می کُنند، خوش بخت با فرزندانِ شان که همه چیز ِ شان می شوند – مانند باله برای یک بالِریَن – و فقط می توانند از بچّه ها صحبت کُنند. حتّا اگر از بچّه های دیگر صحبت می کُنند فقط از فرزندان خودِ شان می گویند. ظاهرن خود را رها می کُنند تا در فرزندانِ شان به عشق به تَری برسند و خود را فدای فرزند کردن و حتّا تعلیم و تربیت کودکان را عشق مادری می نامند. طبیعی ست که این تنها یک خود شیفته گی ست.
هویتِ گم شده (اشتیلر)، ماکس فریش، حَسَن نقره چی
از رَنجی که می‌بَریم 