عادت دارم گاهی به موضوعی کلید می کُنم. بعضن این کلیک کردن به این شکل است که وقتی چیزی می شنوم یا می بینم که برایم جالب باشد، اَدای آن را در می آورم. یکی از موضوعات مورد علاقه اَم نیز، تقلید شیوه ی تبلیغ کردن «عکس با حَرَم» است که همیشه وقتی به مشهد می روم معمولن رو به روی همان مغازه ها و وقتی که از مقابل ِ شان می گذرم اَدای ِ شان در می آورم -مثلن با همان لحن می گویم: «عکس با حَرَم می گیریم!»-.
«کوه سنگی» تفرّج گاهی در مشهد است؛ یک کوهِ سنگی که آب شار مانندی از بالای آن به پایین سَرازیر می شود و پارکی که در پای ِ آن است و مَردُم مشهد برای تفریح به آن جا می روند، دیزی ِ بسیار خوش مزه ای می توان آن جا خورد و بساط قلیان هم بَر پا ست. یک بار که به آن جا رَفته بودیم و داشتم از کوه و مَردُم عکس می گرفتم، یک دفعه ویرَم گرفت بگویم «عکس با حَرَم می گیریم!» و حین عکس گرفتن، مدام این جمله را تکرار می کردم. خانمی چادری به سمتم آمد و پرسید: «آقا این جا حَرَم داره؟».
خیلی تو فاز ِ زیارت بود.
از رَنجی که می‌بَریم 