در اتو بوس سَر ِ صحبت با نفر کناری اَم باز می شود. می گوید معلّم است و شغل هم سَرش هم همین معلّمی ست و ضمنن یک فرزند دارد. می گوید: «آقا به موت (مویَت) قَسَم، دو ماهه مرغ نخوردیم، گوشت که جای خود داره». یادم می افتد در آشنایان ِ مان کَسی هست که شهریه ی دبستان فرزندش – با فوق بَرنامه و کمک های مَردُمی – 2 میلیون تومان است.
گاهی ترجیح می دهم مرغ پخته باشم بَل که دستِ کم به درد معلّمی که کنارم نشَسته بخورم.
از رَنجی که می‌بَریم 