بچّه که بودم خیلی کم آدامس می خوردم. می ترسیدم سَهوَن آدامس را قورت بدهم و آدامس در شکمم ریشه کُنَد و رشد کُنَد و درخت آدامس از دهان و گوشم بیرون بیاید.
از رَنجی که می‌بَریم
گاه دَردها دُرد اَند، خیلی تلخ اَند
عبرت
شرارتی بالا تَر از انسان سَر نمی زند، مگر این که از روی اعتقادات مذهبی باشد.
رَنج در «گودر»
پیوند
- نوشته های من در خود نویس
- چرخ و فَلَک قرعه ی کار به نام ِ من ِ دیوانه زدند
- هتل کالیفُرنیا موسیقی؛ لذّتِ لذّت ها!
- آدم ها و هَر انسانی را داستانی ست…
- خبرگزاری
گذشته ها گذشته
- سپتامبر 2010 (1)
- آگوست 2010 (7)
- ژوئیه 2010 (9)
- جون 2010 (23)
- مِی 2010 (56)
- آوریل 2010 (16)
دسته بندی
- منحرف (3)
- مورفی (3)
- نکته (29)
- پوشه (13)
- پرسش (5)
- آرزو های مَحال (2)
- افراد گوناگون (5)
- ایرانِ ما (29)
- بَرَره (17)
- خود زنی (5)
- دانلود (2)
- داستان کوتاه (1)
- رَنج (25)
طبقه بندی
22 خُرداد آخوند آخِرُ الزَّمان آدامس آروغ آزادی آغاز آقای کمالی احمدی نژاد ارزش اشتیلر اعدام امام! خمینی امپراتوری خورشید امید انتظار انسان اَن دماغ اینترنت باز نشَسته گی بزرگ سالی بسیج بَر باد رفته گی بچّه ها بی آر تی تختِ خواب ترس تفاوت تله ویزیون جنبش سبز خامنه ای خمینی ستم فرفر فقر فمینیسم فُرم اینترنی قانون قانون مجازات اسلامی قرآن قصاص قلعه ی مالویل مادام بوواری مادر محمّد نوری زاد مراجع مرگ مشایی مشهد مصلّا معجون معصومیت معلّم مهندس موسوی مولا علی (روحی فداه) نام گذاری نفرین نماز جمعه هدیه وحید آن لاین ورزش پشه پول پیامک کارتُن خواب کتاب کرّوبی کمپین کودک کودکی گدا گرانی گودر گوشی یارانه
از رَنجی که می‌بَریم 